Honderdtwintigduizend jaar geleden naderde de Saale-ijstijd zijn eind. Het ijs was aan het smelten. Enorme hoeveelheden water zochten zich een weg naar de laagste plek. Aan de oostkant van de Hondsrug vormde zich een brede smeltwaterrivier, de oer-Hunze zou je kunnen zeggen.
Duunsche Landen
Zandduinen langs de Hunze bij Spijkerboor
In de laatste ijstijd, de Weichsel, maakte de kou het landschap woest en ledig. Het Hunzedal stond grotendeels droog. Poolwinden joegen het zand over de vlakte. Hier aan de rand van het Hunzedal blies de wind het dekzand op sommige plaatsen op tot hoge duinen. In de naam Duunsche Landen herken je het woord ‘duin’.
Dat de wind meestal vanuit het zuidwesten waaide, is nog te zien aan de vorm van de duinen. Ze hebben de vorm van een groot hoefijzer met het open eind naar het zuidwesten. Samen vormen ze een grote uitblazingskom. Sinds kort is dit een van de aardkundige monumenten in de provincie Drenthe. Een panoramisch paneel geeft gedetailleerde informatie over het fenomeen.
